|
Баляда Эмерыка Чапскага
|
|
17.11.1828 – 4.01.1897
|
Ля возера ў парку нясьпешна ідзеш
Па лісьці счарнелым і па залатым.
Ты вершаў ня пішаш. Тут восень, як верш
З той кнігі, якую, чытаючы, ты
Кладзеш прад сабой – і сьвятлее ў душы
Ад слоў беларускіх, ад сонечных слоў.
І сумна, што хутка пачнуцца дажджы,
І добра – наедзе ў маёнтак сяброў,
І вершы, і музыка будуць гучаць,
І будуць у Станькава зноў мужыкі,
Засеўшы ў карчомцы, зноў думаць -гадаць:
«Чаму гэта пан у нас дзіўны такі –
Ён зброю зьбірае, карціны і кніг
Сабраў, што за век яму не прачытаць?»
А ты – усьміхнесься і ўсьмешкай на міг
Асьвеціш жыцьцё, да якога шукаць,
Крыжамі свой шлях пазначаючы, нам
Дарогу сваю і якая для нас
Ня горшая ў сьвеце – вядзе яна ў Храм.
Да Храма мы дойдзем! Мінецца ўсё ж час,
Дзе сум несусьветны, дзе крык і вайна,
Дзе паляцца кнігі, дзе здрада і тло...
І скончацца восень, зіма, і вясна
Зноў прыйдзе, і нехта прыпомніць: «Было
Іх мала, але яны ўсё-ткі былі...»
Ты вершаў ня пішаш. Жыцьцё, нібы верш,
Рассыпаным лісьцем на чорнай зямлі,
І ты, як чытаючы вершы, ідзеш,
І ў шораху лісьця плывуць караблі,
Зь якімі да Бога і ты адплывеш...
14–15.V.2009.
|
|
